Η εγκατάσταση Rules for successful L. B. P. (*Low Budget Production) που υπογράφει ο Γιώργος Δρόσος σχολιάζει τη σύγχρονη μεταβιομηχανική πραγματικότητα και κάποιες ολέθριες, εφιαλτικές διαστάσεις της (όπως τα πολύνεκρα δυστυχήματα). Με τη χρήση ζωγραφικής, ενός φυσικού αντικειμένου (μια σκάλα — παραπομπή στον Wittgenstein, αλλά και στον Joseph Beuys), λαμπτήρων νέον, συσκευών εικονικής πραγματικότητας (γυαλιά, ακουστικά), μεταφερόμαστε σε ένα σκοτεινό τοπίο που θυμίζει επιστημονική φαντασία και φέρνει στο νου εικόνες από το Stalker (1979) του Andrei Tarkovsky. Καλούμαστε να περιηγηθούμε στο τοπίο αυτό, στοχαζόμενοι τη διαλεκτική καθημερινότητας/τεχνολογίας, και, κατά τη γνώμη μου, να εξετάσουμε εκ νέου τις σχέσεις πολίτη/κράτους με μια νέα, και αυστηρή, κριτική διάθεση. Όταν το αναπάντεχο καραδοκεί, παρά την επίφαση της επιστημονικής ακρίβειας και βεβαιότητας, και οδηγεί μάλιστα σε καταστροφές, ο καλλιτέχνης γίνεται εκ νέου ο άοπλος νομοθέτης του κόσμου και μας ευαισθητοποιεί.

Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, Συγγραφέας- Μεταφραστής

Neon lights, installation, VR (Virtual Reality)

*Σε δύο σκηνές, «Wow!» και «κοίτα μαμά πετάω», έχει γίνει χρήση τρισδιάστατων τεχνικών υπολογιστών και αλγορίθμων  τεχνητής νοημοσύνης που είναι προγραμματισμένοι να εκτελούν συγκεκριμένη εργασία ώστε να αναδημιουργηθούν με «ευρετικούς κανόνες» από τρισδιάστατα νέφη σημείων τρισδιάστατα μοντέλα περιοχών.. Ειδικά στο τρισδιάστατο μοντέλο της σκηνής «κοίτα μαμά πετάω» χρησιμοποιήθηκε μεγάλο πλήθος από σκόρπιες εικόνες στο διαδίκτυο.

Οι σκηνές «Love» και το «Main Menu» έχουν γίνει με τρισδιάστατη μοντελοποίηση.

Η εφαρμογή της Εικονικής Πραγματικότητας (VR) είναι συμβατή με Oculus Quest, αποτελείται από 3 διαφορετικές σκηνές και το Main Menu.